Η Μούργκα
Το σκυλί των Ζαραλαίων στο Καιμακτσαλαν
.
του Θεόδωρου Ζαραλή
Μία συνάντηση την 18η Οκτωβρίου 2015 στο Καιμάκτσαλαν, με τους αγαπητούς και αχώριστους φίλους Σαρακατσαναίους, μου ΄δωσε την αφορμή να θυμηθώ μία προσωπική ιστορία που έζησα μικρός, αλλά έμεινε βαθειά μέσα μου. Αυτή θα σας διηγηθώ παρακάτω.
Ένας καλός φίλος (ίσως ο μόνος) και προστάτης των Σαρακατσαναίων, ήταν το τσομπανόσκυλο τους. Μεγαλωμένο μέσα στο μαντρί μαζί με τα πρόβατα, το έκαναν ένα μ΄αυτά, αλλά με διαφορετικό ρόλο. Μόνο κάποιος που έχει ζήσει από κοντά τέτοιες στιγμές μπορεί να τις νιώσει.
Ήταν το 1956 όταν τρείς οικογένειες των Ζαραλαίων αποφάσισαν να μείνουν μόνιμα στη Επισκοπή Νάουσας. Τα άλλα τρία αδέρφια έμειναν στο Καιμάκτσαλαν το καλοκαίρι και στις Καλύβες Πολυγύρου το χειμώνα. Κατά τη μέρα του χωρισμού ο μπάρμπας ο Ανδρέας (σαν μεγαλύτερος αδερφός,) μαζί με την ευχή του είπε στον πατέρα μου Γιώργο και στους δύο θείους μου Θεοχάρη και Νικόλα :
΄΄Παρτι σκλιά να’χετε να σας φ’λάν του κοπάδ'΄΄. - ΄΄Μονάχα την Μούργκα να μας δώκ’ς΄΄, του' πε ο μπάρμπα-Θεοχάρης.
Μετά από 6 στο άκουσμα του γεγονότος αυτού ρώτησα τον πατέρα μου, ΄΄γιατί πήρατε μόνο ένα σκυλί΄΄, μου απάντησε :
΄΄ Η Μούργκα παιδί μ΄ φύλαγε μονάχη το κοπάδ΄΄΄. Δέν μπόραγε ου λύκους να τη γελάσ΄, τον κυνήγαγε 100 μέτρα κι ξανά πίσου να φλάκσ΄την άλλη μεριά΄΄.
Πέρασαν τα χρόνια, μεγάλωσα, 12 χρονών πια, μια μέρα του Γενάρη με χιόνι μέχρι το γόνατο, επειδή ο πατέρας μου και ο θείος μου ο Νικόλας ήταν σε μια δουλειά, η μάνα μου και η θεία Θεοχάρινα μ΄έστειλαν να πάω φαί στον μπάρμπα Θεοχάρη στα μαντριά. Με τον ντουρβά στον ώμο ξεκίνησα να πάω, μες στο χιόνι, 3 χιλιόμετρα μακριά από το χωριό. Στο δρόμο στα 30 μέτρα μακριά μου με συνόδευε ένα ΄΄ΣΚΥΛΙ΄΄. Όταν έφθασα στα μαντριά φώναξα και βγήκε έξω ο μπάρμπας μ΄ και μόλις με είδε έβαλε τις φωνές.
΄΄Τι χαλέβ’ς εδώ, …ποιός σ' έστειλε, …δεν σκιάζεσαι ; ΄΄.
Με την παιδική μου αφέλεια του λέω κι εγώ …΄΄ να είχα παρέα κι ένα σκυλί΄΄.
΄΄Ποιο σκλί παιδάκι μ', … λύκος είναι αυτός, …δεν τον βλέπ’ς ; ΄΄
Το βράδυ στο σπίτι τ΄άκουσαν για καλά οι γυναίκες, γιατί μ΄έστειλαν μ΄αυτόν τον καιρό μόνο μου. Στο τέλος μου λέει ο πατέρας μου :
΄΄Αν έζηε η Μούργκα θα σ΄είχε πάρει χαμπάρι απ΄την ώρα που ξεκίνησες και θα σε φύλαε σ΄ούλ' τ΄στράτα, τέτοιο σκλί ήταν΄΄.
Θα ήταν άδικο να μην αναφέρω το γεγονός ότι τον πρώτο χειμώνα στην Επισκοπή, η Μούργκα έφυγε μόνη της, πήγε στον Σκοπό Φλώρινας κι αφού δεν βρήκε τους Ζαραλαίους ξαναγύρισε πίσω. - (μαρτυρίες κατοίκων του Σκοπού).
